Harry Vlamings, beminnelijk mens, werd voor de eerste keer verliefd op een onbereikbaar meisje, zuster Consolata (troost!) Ze hielp hem als misdienaar in de sacristie. Spelenderwijs stak hij er wat Latijn van op, wat van pas kwam in de Franse les op school. Maar de grootste genegenheid was voor meester Hertogs die zo prachtig vertellen kon en bij het repertoire op de koffergrammofoon de romantische teksten verklaarde. Het wekte bij Harry “Traümereien” op die zijn schoolprestaties afleidden maar… zijn tekenpotlood kreeg de overhand.
Zodanig dat de leraar zei: was je maar even goed in algebra als in tekenen. Al vroeg wist hij dat daarin ook zijn sterkte lag, want hij hield de voorbeeld tekeningen zelf en legde de zijne op de stapel wat de leraar nooit gemerkt heeft. Hij vroeg Harry zonder passer uit de losse hand een grote cirkel op het bord te tekenen waarin hij perfect slaagde. Het sterkte zijn zelfvertrouwen en ging bouwkundig tekenen studeren terwijl hij op het gemeentehuis vijf jaar lang bouwbestekken tekende. Tot iemand zei:” Harry, jij moet naar Academie. En daar zei de directeur: “Ik dacht dat ik van mijn stoel viel. Harry is een natuurtalent, hij móet op St. Joost komen.”

Op zijn baan aan de Grafische School in Amsterdam werd hij plotseling van student tot docent gepromoveerd! En dat was het begin van zijn levensvulling. Schilderen, schilderen, schilderen.

Als reden dat hij en zijn muzikale vrouw Marij op Mariëngaarde wonen zegt hij “Omdat het een cultureel on-rust huis is.

Gerry Swinkels, beeldhouwer, geboren in Blitterswijk, een romantisch dorpje aan de Maas, is een daadkrachtige vrouw. Dat blijkt al uit de vele honderden kilometers die ze wandelde op weg naar Santiago de Compostella, vanuit Porto bijvoorbeeld al negenhonderd. Dienden zich wandelmaatjes aan was dat prima, maar ook alleen schonk de natuur haar inspirerende gedachten en genoot ze intens. Ze heeft geleerd goed alleen te kunnen zijn maar met anderen van gedachten wisselen, elkaar wijzend op al het fraais dat de aarde biedt en vooral het delen van verwondering vindt ze heerlijk en noemt het: kruisbestuiving. Historische monumenten boeien haar mateloos. Gerry deed vrijwilligerswerk in India en weer thuis had ze, als wijkverpleegkundige de leiding over een zuigelingen consultatiebureau. Dat en haar driekleinkinderen waren inspiratiebron voor wat haar nu drijft tot het wijzen óp en het maken van kunst met kinderen, hun fantasie aan de gang brengen, hun nieuwsgierigheid prikkelen.

Dat ze koos voor Mariëngaarde was vooral daar zelfstandig maar, zonder verplichtingen, met gelijkgestemden te wonen. En natuurlijk de prachtige ateliers waar ze ongestoord kan toegeven aan haar lust tot “een beetje hakken” zoals ze haar beeldhouwkunst noemt.

Coby Loots, een dame met stijl en smaak. Ze was dan ook reeds op school een uitblinker. Ze tekende, danste en zong, en ontwikkelde elk van deze eigenschappen tot professioneel niveau. Maar daarnaast maakt ze decoraties voor keuken- en andere showrooms met perfect geïmiteerde kunstzinnige taartjes en karaffen.

Na de balletschool richtte ze “Studio Harlekijn” op met specialiteit modern jazzballet. Ze leidde een dansgroep: “La Colombina” waarvoor ze de choreografie maakte, organiseerde straatdansen waarvoor ze de kostuums ontwierp en bleef daarnaast voor haar drie kinderen, Eva, Lisa en Daniël en de hele familie elke week een keer uitgebreid koken. Kortom een meeslepend voortdurend geïnspireerde vrouw die, toen Mariëngaarde op haar pad kwam met ateliers en danszaal, spontaan zei: “Dat had ik zelf kunnen verzinnen”. En dat gaf ook de doorslag dat zij er gaat wonen.

Voor Christ de Vries was de toren van AaBee-textielindustrie in Tilburg het baken, nooit te verdwalen op de zwerftochten die hij maakte om steeds zijn vele verzamelingen aan te vullen. Hij zocht naar salamanders, naar eikenblad, veren of schelpen en alles bracht hij mét beschrijving onder in talloze albums. Voor een cent toonde hij de collecties aan zijn schoolmakkers, de nadruk leggend op alles wat er bijzonder aan was. Het doceren zat er dus al vroeg in en hij zocht zijn werkkring na de Kunstacademie dan ook in het onderwijs. Zijn keuze ging uit naar communicatie met beperkte kinderen.

42 jaar was hij directeur van een instituut voor speciaal onderwijs want daar lag
zijn hart. Zijn vrije tijd vulde hij met reizen, getekend en gefotografeerd
vastgelegd in albums voor zijn kleinkinderen met wie hij ook, voor elk van hen,
een levensboek samenstelt. Zoals het opa/Manuboek.

Chris volgde zijn voornemen een ontwikkelingsproject op te richten voor bijzondere kinderen in Ethiopië waarin hij doeltreffend is geslaagd. Zijn woning op Mariëngaarde zal soms weken stil zijn want hij blijft verre reizen maken.